Wim van der Velde: verschil tussen versies

Uit B&G Wiki
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 23: Regel 23:
Van der Velde volgt een filmopleiding aan het Centro Sperimentale di Cinematografia in Rome met een beurs van de overheid. In het jaar dat hij debuteert met ''Stervende taal'' maakt hij ook zijn eerste speelfilm ''[[Tros]]'', met amateuracteurs. Zijn lef wordt geprezen, maar het spel van de amateurs wordt ondermaats genoemd.  Desondanks zijn de verwachtingen van de toekomstige films van Van der Velde hooggespannen.
Van der Velde volgt een filmopleiding aan het Centro Sperimentale di Cinematografia in Rome met een beurs van de overheid. In het jaar dat hij debuteert met ''Stervende taal'' maakt hij ook zijn eerste speelfilm ''[[Tros]]'', met amateuracteurs. Zijn lef wordt geprezen, maar het spel van de amateurs wordt ondermaats genoemd.  Desondanks zijn de verwachtingen van de toekomstige films van Van der Velde hooggespannen.


Na ''Stervende taal'', een opdrachtfilm voor Stichting Film en Wetenschap over een gebarentaal voor doofstommen die in onbruik raakt, volgen meer opdrachtfilms. Zo is er ''[[Wil om te winnen]]'' (1960) voor de Nederlandse Vereniging tot Reumabestrijding, ''[[Vrije vaart]]'' (1963) voor het Koninklijk Zeemanscollege De Groninger Eendracht, ''[[Niet genoeg]]'' (1968) in opdracht van de OESO en ''[[Voorbij het verleden]]'' (1973) voor het ministerie van Onderwijs en Wetenschappen. Waar Van der Velde in ''Stervende taal'' een relatie legt tussen gebaren van horen in een lawaaiige omgeving en gebaren van doofstommen, zo maakt hij in ''Wil om te winnen'' een vergelijking tussen revalidatie van sporters en mensen met reuma. Ook deze vergelijking valt in goeie aarde. Toch lijkt de opdrachtfilm Van der Velde te beperken in zijn mogelijkheden, zo wordt geopperd bij de bespreking van ''Vrije vaart''. Het is een wervingsfilm voor matrozen en spiegelt daardoor een te zonnig beeld.
Na ''Stervende taal'', een opdrachtfilm voor Stichting Film en Wetenschap over een gebarentaal voor doofstommen die in onbruik raakt, volgen meer opdrachtfilms. ''[[Wil om te winnen]]'' (1960) is een opdrachtfilm voor de Nederlandse Vereniging tot Reumabestrijding en ''[[Vrije vaart]]'' (1963) voor het Koninklijk Zeemanscollege De Groninger Eendracht. ''[[Niet genoeg]]'' (1968) maakt hij in opdracht van de OESO en ''[[Voorbij het verleden]]'' (1973) voor het ministerie van Onderwijs en Wetenschappen. Waar Van der Velde in ''Stervende taal'' een relatie legt tussen gebaren van horenden in een lawaaiige omgeving en de gebaren van doofstommen, zo maakt hij in ''Wil om te winnen'' een vergelijking tussen revalidatie van sporters en mensen met reuma. Deze benadering valt in goeie aarde. Toch lijkt de opdrachtfilm Van der Velde te beperken in zijn mogelijkheden, zo wordt geopperd bij de bespreking van ''Vrije vaart''. Het is een wervingsfilm voor matrozen en spiegelt daardoor een te zonnig beeld.


In 1961 treedt Van der Velde in dienst van de [[VPRO]]. Hij debuteert er met ''[[Polders voor industrie]]'' waarvoor hij het camerawerk doet. Met [[Herman Kuiphof]] maakt hij een documentaire over de Elfstedentocht. Het meest ambitieuze project voor de VPRO is ongetwijfeld ''[[Wedloop om morgen]]'' met cameraman Pim Korvers. Een serie van vijf afleveringen over ontwikkelingsprojecten in verschillende landen in het Midden- en Verre Oosten. De eerste aflevering krijgt een lovende recensie in ''De Telegraaf'', het beeld, de samenstelling en de muziek zijn alle goed getroffen. Zijn laatste documentaire voor de VPRO is ''[[Ruimte voor miljoenen]]'' (1965), waarmee hij opnieuw een geëngageerde documentaire maakt.
In 1961 treedt Van der Velde in dienst van de [[VPRO]]. Hij debuteert er met ''[[Polders voor industrie]]'' waarvoor hij het camerawerk doet. Met [[Herman Kuiphof]] maakt hij een documentaire over de Elfstedentocht. Het meest ambitieuze project voor de VPRO is ongetwijfeld ''[[Wedloop om morgen]]'' met cameraman Pim Korvers. Een serie van vijf afleveringen over ontwikkelingsprojecten in verschillende landen in het Midden- en Verre Oosten. De eerste aflevering krijgt een lovende recensie in ''De Telegraaf'', het beeld, de samenstelling en de muziek zijn alle goed getroffen. Zijn laatste documentaire voor de VPRO is ''[[Ruimte voor miljoenen]]'' (1965), waarmee hij opnieuw een geëngageerde documentaire maakt.


[[Category:personen|Velde, Wim van der]] [[Category:Documentairemaker |Velde, Wim van der]] [[Category:Filmmaker |Velde, Wim van der]]
[[Category:personen|Velde, Wim van der]] [[Category:Documentairemaker |Velde, Wim van der]] [[Category:Filmmaker |Velde, Wim van der]]

Versie van 12 okt 2018 14:37

Als Wim van der Velde in 1957 debuteert met de documentaire Stervende taal, heeft hij al enige filmervaring. In 1948 deed hij de productie bij de tweedelige film Boer Pietersen schoot in de roos van Ytzen Brusse over het effect van de Marshallhulp. Hij was cameraman bij Hallo, hallo, hier R.P. 10 (1950) van Peter Staugaard, had het scenario geschreven voor Slaet Opten Trommele (1952) van Mannus Franken en was algemeen assistent bij Bert Haanstra's Spiegel van Holland (1950). Zijn carrière zou nauw verweven blijven met deze personen.

Van der Velde volgt een filmopleiding aan het Centro Sperimentale di Cinematografia in Rome met een beurs van de overheid. In het jaar dat hij debuteert met Stervende taal maakt hij ook zijn eerste speelfilm Tros, met amateuracteurs. Zijn lef wordt geprezen, maar het spel van de amateurs wordt ondermaats genoemd. Desondanks zijn de verwachtingen van de toekomstige films van Van der Velde hooggespannen.

Na Stervende taal, een opdrachtfilm voor Stichting Film en Wetenschap over een gebarentaal voor doofstommen die in onbruik raakt, volgen meer opdrachtfilms. Wil om te winnen (1960) is een opdrachtfilm voor de Nederlandse Vereniging tot Reumabestrijding en Vrije vaart (1963) voor het Koninklijk Zeemanscollege De Groninger Eendracht. Niet genoeg (1968) maakt hij in opdracht van de OESO en Voorbij het verleden (1973) voor het ministerie van Onderwijs en Wetenschappen. Waar Van der Velde in Stervende taal een relatie legt tussen gebaren van horenden in een lawaaiige omgeving en de gebaren van doofstommen, zo maakt hij in Wil om te winnen een vergelijking tussen revalidatie van sporters en mensen met reuma. Deze benadering valt in goeie aarde. Toch lijkt de opdrachtfilm Van der Velde te beperken in zijn mogelijkheden, zo wordt geopperd bij de bespreking van Vrije vaart. Het is een wervingsfilm voor matrozen en spiegelt daardoor een te zonnig beeld.

In 1961 treedt Van der Velde in dienst van de VPRO. Hij debuteert er met Polders voor industrie waarvoor hij het camerawerk doet. Met Herman Kuiphof maakt hij een documentaire over de Elfstedentocht. Het meest ambitieuze project voor de VPRO is ongetwijfeld Wedloop om morgen met cameraman Pim Korvers. Een serie van vijf afleveringen over ontwikkelingsprojecten in verschillende landen in het Midden- en Verre Oosten. De eerste aflevering krijgt een lovende recensie in De Telegraaf, het beeld, de samenstelling en de muziek zijn alle goed getroffen. Zijn laatste documentaire voor de VPRO is Ruimte voor miljoenen (1965), waarmee hij opnieuw een geëngageerde documentaire maakt.

Overgenomen van "https://wiki.beeldengeluid.nl/index.php?title=Wim_van_der_Velde&oldid=171461"