Zoals de bom thuis tikt...

Periode	1999
Beschikbaar in archief	Beeld en Geluid
Genre	Documentaire
Decennia	1990-1999
Medium	Televisie

Beschrijving

In deze aflevering van Werelden volgt regisseur Simon Aarden twee gezinnen in het pedologisch instituut De Triangel te Amsterdam. Gezinnen waar er veel problemen zijn tussen kinderen onderling of tussen ouders (en kinderen) kunnen een half jaar in dit opvangtehuis terecht. Hier wordt getracht om de relaties binnen het gezin weer een beetje op de rails te krijgen door bijvoorbeeld gezinstherapie aan te bieden. Er is een gezin met vijf kinderen waar een man en vrouw relatieproblemen hebben en een ander gezin dat bestaat uit een weduwe, met emotionele problemen, en drie kinderen. Interviews met de gezinnen, het bijwonen van de therapie en een kijkje bij de hulpverleners tijdens een vergadering geven de kijker een inzicht in de problemen waar de twee families mee kampen. Het programma eindigt met het vertrek, hoewel wat moeizaam, van de twee gezinnen waarna men ons nog de situatie na de aflevering wordt duidelijk gemaakt.

Achtergrondinformatie

Deze productie is afkomstig van Paul de Bont Producties. Zij produceren documentaires voor de landelijke omroepen over maatschappelijke ontwikkelingen. Bij dat laatste horen zaken als het homo-co-ouderschap zoals dat wordt geportretteerd in de documentaire De Roze Wolk en de documentaire Het grote Genieten over pensioneren . Paul de Bont Producties is ook bekend door de serie De 10 Geboden waarin bekende makers hun visie gaven op een van de tien Geboden.

Werelden was een 'verdiepend spiritueel' programma dat bestemt was voor een kleiner publiek en waar het bij de documentaires echt puur om de inhoud ging. De doelstelling die de netmanager had gesteld was dan ook een marktaandeel van vijf procent voor deze IKON-rubriek. In die zin pas deze documentaire goed in dat profiel, omdat het niet veel kijkers zal trekken, maar dat inhoudelijk wel sterk is.

Het Pedologisch instituut de Triangel was een van de eerste twee klinieken waar men zich vanaf de jaren '70 ging bezig houden met klinische gezinsbehandeling. In een kinderhuis van Van Spanje werden de ouders steeds vaker opgenomen in het proces van behandeling van hun kind. Uiteindelijk leidde dit tot het concept van het opnemen van hele gezinnen zoals we dat ook in deze documentaire ziean. In 1996 was de Triangel (behorend tot het Pedologisch Instituut) de grootste afdeling voor klinische gezinsbehandeling in Nederland.

In de VPRO Gids nummer 48 van 27 november tot en met 3 december 1999 staat een artikel over deze documentaire. De recensent Ilse van der Velden noemt de reportage “schrijnend” vanwege het feit dat de ouders zichzelf al failliet hebben verklaard en hun zelfrespect zijn verloren. Van der Velden heeft echter ook een punt van kritiek. Ze vraagt zich namelijk af of het nodig was om zulke intieme details van de gezinnen te tonen. Ze stelt dat er veel emoties “op het randje” zijn in de documentaire. De eindredacteur geeft hier ook een antwoord op waarin hij stelt dat mensen wel kunnen zien of iets integer gemaakt is of niet. Op de vraag waarom hij voor deze intieme stijl heeft gekozen en niet voor een wat afstandelijkere reportage geeft hij het volgende antwoord: “In een reportage van gesprekje, shotje van de hoofdpersonen etc. worden mensen juist als illustratiemateriaal gebruikt. Ik leer ze liever kennen, dan zijn ze meer dan een geval.” Deze stijl past bij de gebeurtenissen in de Triangel waar de sfeer heel veranderlijk is.

Makers

Regisseur, cameraman Simon Aarden

Montage Jan Hendriks

Mixage Gert Jan Eijlers

Uitvoerend Producent Marty de Jong

Producent Paul de Bont

Eindredactie Wessel van der Hammen

IKON.