Mene tekel
| Periode | 1997 |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Documentaire |
| Decennia | 1990-1999 |
| Medium | Televisie |
Beschrijving
In de documentaire Mene Tekel schetst de filmmaker Pieter Fleury op een observerende wijze de consequenties van het nieuwe beleid van de overheid bij de Amsterdamse brandweer. De overheid wil met dit beleid de integratie en de samensmelting van culturen bevorderen door bijvoorbeeld verplicht te stellen dat zeventig procent van de nieuw aangenomen mensen bij de Amsterdamse gemeente allochtoon of vrouw moet zijn. Fleury toont in zijn film dat zonen uit oude brandweerfamilies niet meer automatisch in aanmerking komen voor een functie bij de brandweer. Daarentegen komen allochtone nieuwelingen zowat gedwongen via hulpverlenende instanties bij de brandweer terecht. Eenmaal bij de brandweer wordt dit nieuwe personeel getest en ingewijd. De documentairemaker laat tevens zien dat men elkaar blindelings moet kunnen vertrouwen wanneer het alarm gaat en een mogelijke confrontatie met de dood dreigt te ontstaan.
Makers
Scenario en Regie: Pieter Fleury
Productie: Frank van Reemst
Camera: Sander Snoep
Geluid: Jan Wouter Stam
Montage: Ot Louw, Erik Disselhoff
Muziek: Maarten van Norden, Isabelle van Keulen, Pauline Post
Mixage: Danny van Spreuwel
Commentaartekst: Emma Brunt
Commentaarstem: Renée Fokker
Grading: Dick Troeleman
Negatief Montage: Hans Keesmaat
Grafisch Ontwerp: Mieke Gerritzen
Publiciteit: Bert de Snoo
Grip: Daan Dillo, Kees Aloserij
Camera-assistentie: Jessica Klijn, Martijn van Beenen
Montageassistentie: Jos Driessen, Iris Sikking
Productieassistentie: Ingmar Menning
Productiemaatschappij: Golden Monkey Enterprises
In samenwerking met de VPRO.
Achtergrondinformatie
In de Filmkrant stond het volgende over MENE TEKEL:
Mene tekel betekent 'naderend onheil' en is afgeleid van de bijbelse tekst Mene mene tekel ufarsim: '(De dagen) geteld, (de daden) gewogen en (het rijk) gedeeld'. Ook vandaag zijn er nog steeds mensen die zich bedreigd voelen door bevolkingsgroepen die het land binnenkomen. De documentaire Mene tekel onderzoekt hoe het integratiebeleid van de overheid zijn uitwerking heeft op direct betrokkenen. Pieter Fleury stuit in de microcosmos van de Amsterdamse brandweer op de grenzen van de tolerantie. Het voorkeursbeleid van de overheid wekt veel weerstand op, zoals blijkt uit de uitleg van een oudere brandmeester aan een allochtone nieuweling: "Vroeger was het allemaal oompies, neefies, schoonzoontjes. Die groeiden ermee op. Nou, alle mogelijke moeite gedaan, technisch vak geleerd en dan kom je daar: Nee, je mag niet solliciteren, want allochtonen en vrouwen hebben voorrang. Dat is niet eerlijk!" Volgens Fleury komt medeleven pas als er een vliegtuig uit de lucht komt vallen en de vreemdelingen huilen om hun verdwenen kinderen. Dan pas blijken ze net zo te klinken als wij.
