De wandeling
| Periode | 1998-heden |
| Beschikbaar in archief | Beeld en Geluid |
| Genre | Praatprogramma |
| Decennia | 1990-1999 2000-2009 |
| Medium | Televisie |
| Externe info | De Wandeling |
Beschrijving
In De Wandeling trekt Hella van der Wijst erop uit met mensen die een bijzonder verhaal te vertellen hebben. De persoonlijke portretten die geschetst worden zijn meestal met onbekende, maar af en toe ook met bekende Nederlanders. De afleveringen duren een kleine 25 minuten. Een enkele keer worden er twee afleveringen gebruikt rondom een persoon of thema, zoals de twee afleveringen rondom Dick de Zeeuw (7 en 14 maart 2008). Hij bracht ruim twee jaar door in Duitse concentratiekampen, die hij samen met Hella bezoekt. Soms worden de wandelaars in het zonnetje gezet, of verrast. Dit is bijvoorbeeld het geval bij Aziza Oumoussi (2 maart 2007), die een optreden van rapper Raymzter cadeau krijgt in een Zandvoortse strandtent.
Via de website van de KRO zijn de wandelingen terug te vinden, zodat kijkers zelf ook op pad kunnen gaan. Deze kijkers kunnen dan lid worden van de wandelcommunity, die inmiddels meer dan 4000 leden telt. De wandelaars trekken er op uit tijdens door de KRO georganiseerde dagen en kunnen ook – gesponsord door de KRO – meedoen aan de Nijmeegse Vierdaagse.
Makers
Presentatie Lucette Verboven (1998-2003), Maritte Braspenning (1998-2003), Hella van der Wijst (2003-heden)
KRO
Achtergrondinformatie
Van 1998 tot 2003 was de presentatie in handen van Lucette Verboven en Maritte Braspenning. Maar het programma begint pas echt populair te worden in 2003 met de komst van Hella van der Wijst als presentatrice, wandelaar en praatpaal. Columnist Frits Abrahams denkt te weten waar dit aan ligt. In zijn dagelijkse column in het NRC Handelsblad schrijft hij op 12 juni 2007 over de kracht van Hella van der Wijst:
“En toch heeft Hella iets – iets dat op de Nederlandse televisie zó zeldzaam begint te worden dat het van de weeromstuit opvalt. Aandacht, ongeneeslijke aandacht, dat is het. En: tijd. Bij Hella hoeven de gasten niet met het mes van de tijdnood op de keel te praten. ‘Vertel!’, beveelt de Nederlandse tv-presentator, en je hoort hem denken: ‘Schiet wel een beetje op.’ Hella kuiert al pratend met één gast door berg en dal, bos en duin. Verder zie je niemand, of het moet een overstekend konijntje zijn dat net in een belendend dorp naar de kerk is geweest. (Misschien is dat wel KRO-directeur Ton Verlind in vermomming, denk ik wel eens.) De camera blijft vooral gericht op die twee mensen die door dat prachtige Nederlandse landschap lopen. Hella vraagt, kort, simpel, altijd ter zake, de ander antwoordt, geleidelijk ontwapend door al die gerichte aandacht. Na een halfuurtje heb je het gevoel dat je van die ander alles weet wat je wilt weten – niet te veel, niet te weinig.”
