Frank du Mosch

Frank du Mosch
Foto: Babet Hogervorst

Naam	Frank du Mosch
Geboren	Zutphen, 25 december 1962
Functies	presentator, journalist, verslaggever
Bekend van	Jeugdjournaal, NOS Journaal, Netwerk, Casa Luna, Stand.café, Cappuccino, Studio MAX Live
Periode actief	1988-heden
Werkt samen met	Marga van Praag, Gerard van der Wulp
Gallery	Gallery
Externe info	Frank du Mosch op Twitter
Frank du Mosch in de media Oeuvre Frank du Mosch

Frank du Mosch groeit op in een muzikaal gezin. Zijn vader is musicus, zijn moeder is muzieklerares en Du Mosch droomt er lange tijd van drummer te worden. Na de middelbare school wil hij graag naar het Conservatorium, maar hij komt al snel tot het besef dat hij waarschijnlijk niet bij de beste drummers van Nederland zal gaan behoren. Dat vindt hij niet goed genoeg en hij besluit zijn aandacht te richten op iets anders, namelijk de journalistiek. Du Mosch is 21 als hij zich voor het eerst inschrijft voor de School voor Journalistiek in Tilburg, maar hij wordt uitgeloot. Een jaar later probeert hij het weer, maar opnieuw krijgt hij te horen niet toe gelaten te zijn. In die dagen drumt hij veel in bandjes en heeft geen parkeerstudie gekozen, zoals velen van zijn medelotgenoten. Na het afvallen van enkele kandidaten kan hij alsnog instromen in het eerste jaar van de studie.

Tijdens zijn studie loopt hij eerst stage bij Omroep Brabant, wat voor hem een erg leerzame ervaring is. Voor een tweede stage komt hij terecht bij het VARA-programma TV Magazine. Hier is journalist Jan de Graaff zijn stagebegeleider. Wanneer De Graaff op een dag gebeld wordt door opleidingsinstituut Santbergen met de vraag of hij niet iemand weet voor de vacature van nieuwspresentator bij het Jeugdjournaal, schuift hij Du Mosch als kandidaat naar voren. Ondanks dat hij pas in het derde jaar van zijn studie zit en dus nog een jaar door moet studeren, besluit hij deze unieke kans aan te grijpen. Als voorbereiding op zijn aanstaande screentest, leent hij de VHS-camera van zijn vader en neemt samen met zijn vriendin een videoband op om het nieuws lezen te oefenen: “Toen hebben we elk Jeugdjournaal opgenomen, op VHS. Helemaal uitgeschreven die tekst. En toen heeft zij die uitgeschreven tekst naast de camera gehouden. Dus gewoon in ons studentenkamertje in Tilburg. En dan las ik die tekst voor en dan gingen we terugkijken. Gewoon oefenen. Ik had nog nooit voor een camera gezeten. Ik had geen flauw idee.”

Het Jeugdjournaal

Bij de eerste screentest in Hilversum is Frank du Mosch naar eigen zeggen ‘stervenszenuwachtig’, maar hij komt de test uiteindelijk wel door: “En dat komt omdat het die regisseur was opgevallen dat ik het buiten beeld zo goed deed”. In beeld overheersen de zenuwen, maar wanneer hij niet op beeld is ontspant hij volledig en leest hij veel losser. Uiteindelijk blijven er twee kandidaten over: Du Mosch en zijn toekomstige collega van Netwerk, Pieter Jan Hagens. Hagens kiest uiteindelijk voor een baan bij de VARA en Du Mosch krijgt de functie bij het Jeugdjournaal.

Op de redactie is hij niet alleen nieuwslezer. Hij combineert het werk altijd met verslaggeverij. Ook op dagen dat hij presenteert, maakt hij zelf één van de onderwerpen. Alle onderwerpen kunnen behandeld worden bij het Jeugdjournaal, geen enkel onderwerp is in principe taboe: “Al het nieuws is geschikt voor kinderen. Het gaat er alleen om hoe je het brengt.” Als voorbeeld hiervoor stelt hij de uitzending die hij maakt in en over Auschwitz: “Enerzijds moet het onderwerp behapbaar worden voor kinderen en moet je heel voorzichtig zijn in hoe je met het onderwerp omspringt. Anderzijds mag je het ook niet te veel versimpelen”. Deze uitzending in Auschwitz is volgens hem het meest indrukwekkende dat hij in zijn carrière heeft gemaakt: “Dan loop je door dat museum en dan zie je die foto’s van die kinderen. Ik wist toen net dat ik vader ging worden. Dat vond ik ongelooflijk indrukwekkend. En diezelfde avond moest ik live in het Jeugdjournaal vertellen over de herdenking. Dat is moeilijk, maar op die momenten realiseer je ook wat voor een prachtig vak het is.”

Het sterke aan het Jeugdjournaal vindt hij de wijze waarop zij heel goed een gebeurtenis terug weten te brengen tot de pure essentie en daarmee vertellen waar het echt over gaat. Daarnaast worden kinderen te allen tijde serieus genomen. Du Mosch houdt zich dan ook niet bezig met het geruststellen van kinderen bij schokkend nieuws, maar probeert alles op een journalistieke manier te brengen en kinderen alle informatie te geven die voor hen van belang is: “Kinderen groeien op door de wereld om hen heen te leren begrijpen.”

Het NOS Journaal

Na zeven jaar Jeugdjournaal beseft Du Mosch dat hij alle kanten van het vak heeft meegemaakt. Hij wil zich blijven ontwikkelen en besluit te vertrekken. Hoofdredacteur Gerard van der Wulp biedt hem de kans zich te ontwikkelen bij het NOS Journaal. Van der Wulp legt hem het plan voor om eerst ervaring op te doen als presentator bij ochtendjournaals, om vervolgens een paar jaar verslaggeving te doen en uiteindelijk als vaste ‘anchorman’ de grote Journaals te presenteren. Du Mosch grijpt de kans aan, maar komt al snel tot de ontdekking dat het zwaar is om de ochtendjournaals te combineren met verslaggeverij. Het komt door deze dubbelfunctie voor dat hij de ene avond tot tien uur ’s avonds in het land aan het filmen is en de volgende ochtend al weer om vijf uur op de redactie wordt verwacht.

Hij haalt meer plezier en genoegdoening uit zijn werk als verslaggever. Hierbij krijgt hij de ruimte te experimenteren met vormgeving en camera-uitsneden,een vrijheid die verdwijnt met de komst van de nieuwe hoofdredacteur Nico Haasbroek. Bij het presenteren van de ochtendjournaals merkt Du Mosch dat hij, in vergelijking met het Jeugdjournaal, de ruimte mist iets van zichzelf in het programma te leggen. “Emotie moet een rol spelen in je werk. Het moet niet gaan overheersen, want het gaat natuurlijk om feiten en het overdragen van informatie. Maar emotie is toch een belangrijke draaggolf van het goed overbrengen van informatie.” Achteraf ziet hij in dat het strakke format van het Journaal niet goed bij zijn stijl past: “Mijn kracht ligt juist in die combinatie bij inhoud en losheid. Dat is denk ik waarbij ik op mijn best ben. Mijn stijl is juist dat je af en toe kan zien dat ik er plezier in heb.”

Netwerk

Na tweeënhalf jaar NOS Journaal wordt Frank du Mosch voor het programma Netwerk als verslaggever en presentator gevraagd. De neutrale houding ten opzichte van het nieuws laat hij tijdens zijn periode bij Netwerk en in zijn latere radiowerk deels varen. Een persoonlijke kleuring van het nieuws en het tonen van zijn oprechte verwondering, bewondering en soms ook boosheid is voor hem een veel betere manier om nieuws over te brengen. Hij verwijst hiermee ook naar de grote presentatoren in het buitenland, zoals Walter Cronkite en Jeremy Paxman: “Zij laten constant merken wat ze van iets vinden, en dat wordt helemaal niet als storend ervaren”.

Du Mosch presenteert Netwerk ruim tien jaar, tot in 2010 de stekker uit het programma wordt getrokken. Hij kijkt met plezier en trots terug op reportages die hij heeft gemaakt in Libanon in de nasleep van 9/11, het onderzoek dat hij heeft gedaan naar de misstanden in de gehandicaptenzorg en een memorabel gesprek met de Britse Midden-Oostenexpert David Landau via de satelliet dat compleet wordt verstoord, maar die hij uiteindelijk tot een goed einde weet te brengen. Voor het gesprek is slechts een bloktijd van tien minuten beschikbaar waarbinnen de satelliet open staat. Terwijl hij live spreekt met Landau hoort hij in zijn oor ook Maartje van Weegen, die eveneens in het Engels tegelijkertijd een interview aan het voeren is voor het programma NOVA. In opperste concentratie probeert hij Van Weegen weg te filteren en het gesprek door te laten gaan.

Naast het televisiewerk bij Netwerk en later Schepper & co en Altijd wat, maakt Du Mosch verschillende radioprogramma’s bij de NCRV waarvan Casa Luna, Cappuccino, Stand.nl en Lunch! de voornaamste en langstlopende zijn. In 2012 begint hij naast zijn radioprogramma’s en zijn sporadische televisieoptredens, zijn eigen bedrijf waarmee hij online en offline maatschappelijk betrokken films produceert. Daarnaast presenteert hij in 2012 samen met Myrna Goossen het praatprogramma Studio MAX Live.