Marga van Praag

Naam	Margaretha van Praag
Geboren	Amsterdam, 14 september 1946
Functies	presentator, nieuwspresentator, verslaggever
Bekend van	Jeugdjournaal, NOS Journaal
Periode actief	1968-heden
Werkt samen met	Aad Kosto
Trivia	Op de single 'Kom op, lieve meid' (1957) van vader Max van Praag is Marga te horen als lachend kind
Marga van Praag in de media Oeuvre Marga van Praag

Als kind van Joodse ouders die de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd, leert Marga van Praag vooral om zich rustig te houden en niet op te vallen. “Geen poeha”, is het credo thuis. Marga noemt zichzelf juist een ‘pik-vin’; iemand met veel lawaai, veel gekrijs en veel emotie. Ze stort zich overal in en stelt gewaagde, soms ronduit botte vragen, die niemand anders durft te stellen. Kenmerkend hierbij is haar humor en vermogen tot relativeren. Het Jeugdjournaal is haar grote liefde en de presentatiestijl die ze zich daar aanleert, werkt nog lang door. Bij het NOS journaal is, de volgens sommigen, ‘kinderachtige toon’ waarop ze het nieuws voorleest aanleiding voor irritatie. Ze kent dan ook slechts voor- of tegenstanders.

Marga komt uit een familie die veel bekende Nederlanders heeft voortgebracht. Broer Chiel wordt vooral bekend als presentator van Nederland Muziekland. Haar oom Michael van Praag is oud-Ajaxvoorzitter en haar nicht Beryl van Praag is een van de presentatoren van het lifestyleprogramma Wannahaves van SBS6 en Veronica. Haar neef Maarten van Praag is zanger.

Ze maakt al op 17-jarige leeftijd haar debut op de televisie. In juni 1964 is Marga te gast in het programma Fenklup van Ralph Inbar. The Beatles zijn te gast in het programma en Marga is een van de fans die een vraag mag stellen: ”Wie stopt jullie sokken?”. Basgitarist George Harrison antwoordt: “Die worden alleen gewassen, want er zitten geen gaten in.”

Haar werkelijke televisiedebut als medewerker laat niet lang op zich wachten. Na de HBS gaat ze naar de toneelschool, maar ze verlaat deze voortijdig. Ze krijgt de negatieve beoordeling ‘Volkse jonghonderigheid’. Marga besluit te solliciteren bij het kunstprogramma Signalement van Henk de By en kan in 1968 achter de schermen voor het programma aan de slag.

Bij de VARA werkt ze aan verschillende programma's. Ook maakt ze haar presentatie debut met het programma De Jonge Onderzoekers. Hoewel ze van de omroep kansen krijgt om verschillende facetten van het televisiemaken te mogen doen is ze niet gelukkig bij de VARA. Later omschrijft ze de omroep zelfs als een 'slangenkuil'.

In 1980 maakt Marga de overstap naar de NOS. Hier mag ze presentatie van het nieuwe Jeugdjournaal doen. Het Jeugdjournaal wordt een groot succes en Marga is van 1981 tot 1994 het gezicht van dit programma voor kinderen. In de tussentijd werkt ze als verslaggever voor zowel het Jeugdjournaal als het NOS journaal. Ook voor het NOS Journaal mag ze uiteindelijk de presentatie verzorgen. In 1994 volgt ze Gerard Arninkhof op als presentator.

Als verslaggever levert ze soms eigenzinnige bijdragen. In november 1990 zendt de NOS een Jeugdjournaal-item van Marga uit naar aanleiding van het Lambada-verbod op Curaçao. Dit fragment typeert haar eigenzinnige stijl. Na het uitdoen van haar oorbellen en trui, danst Marga in de studio de Lambada met een jongeman, die haar tamelijk onzedig betast. Na afloop hijgt ze uit, trekt haar trui weer aan en presenteert ze het weerbericht.

In 1995 is Marga het middenpunt van een rel. In Voetbal Internetional doet ze de uitspraak: "Van Hanegem is zo onbetrouwbaar als de neten" naar aanleiding van een aanvaring met Willem van Hanegem. In een kort geding kwalificeert de rechter die uitspraak als onnodig beledigend en veroordeelt Marga tot een schadevergoeding van 2500 gulden.

Na jaren de presentatie van het NOS Journaal te hebben gedaan besluit Marga in 2001 hiermee te stoppen. Voortaan richt ze zich enkel op het maken van achtergrondreportages. Ze krijgt de gelegenheid om mooie interviews en portretten te creëren; precies het televisiemaken waar ze van houdt.

Prijzen en onderscheidingen

‘Kiezen en Delen’-prijs voor het Jeugd Journaal (1982).