Henriëtte Laan
| Naam | Henriëtte Laan |
| Geboren | Utrecht, 14 april 1949 |
| Functies | Omroeper, Presentator |
| Bekend van | Vrouw zijn, Holland ze zeggen... |
| Periode actief | 1976 - 1996 |
Henriëtte Laan in de media Oeuvre van Henriëtte Laan | |
Henriëtte Laan groeit op in Culemborg als enig kind van hardwerkende ouders. Ze raakt geïnteresseerd in taal als communicatiemiddel. Na haar studie logopedie is ze in Arnhem werkzaam in een revalidatiecentrum. In deze tijd krijgt het nieuwe initiatief van de Evangelische Omroep vorm. De gedachte dat de Bijbel gebracht kan worden via radio en televisie vindt ze “te gek”. Als ze in de EO Visie een advertentie ziet voor een koorzangprogramma besluit ze te reageren. Er worden mensen gezocht die vanaf verschillende locaties in het land, verbindende teksten vertellen bij de beelden. Ze doet een screentest, maar het programma komt nooit van de grond. Als ze voor een nieuwe baan naar Hilversum verhuist, wordt ze plots gebeld voor een gesprek met directeur L.P. Dorenbos. De EO wil Laan als nieuwe omroepster.
Omroepster
Omroepsters krijgen bij de EO geen opleiding. Laan loopt een keer of twee mee met collega’s Nen van Ramshorst en Marianne Glashouwer. Met het EO-bestuur heeft ze een gesprek over religieuze zaken. Ze zijn er niet al te blij mee dat Laan, hoewel gelovig, geen lid is van een kerk. Tijdens haar eerste omroepbeurt stelt ze zich netjes voor aan de kijker. De EO heeft nog weinig zendtijd in haar beginperiode, dus is het stoeltje wisselen met de andere omroepsters. Diensten heeft ze wisselend twee tot drie keer in de week. Thuis schrijft ze braaf haar teksten, in de studio schaaft ze het bij. Informatie over programma’s krijgt ze toegestuurd of haalt ze uit de EO Visie.
Omroepwerk blijft redelijk statisch, technische ontwikkelingen zijn er wel. Is het eerder de cameraman die het teken geeft voor het begin of einde van een omroepbeurt, later zit ze alleen in een studiootje en hoort ze via de intercom het aftellen. Autocue is er niet bij. Laan is tekstvast, fouten maakt ze amper. Teksten herhaalt ze in haar hoofd, spreektaal schrijft ze op. Commentaar vanuit de omroep krijgt ze amper. Ze heeft dan ook nooit verwachtingen van de EO ervaren. Enkel bij een uitzending ter viering van de behaalde B-status, krijgt ze een brief met de boodschap: ‘We zijn trots op je’. Het meeste contact heeft ze met de mensen in het NOS-gebouw, waar de omroepbeurten plaatsvinden. Technici maken vlak voor het in beeld gaan nog wel eens rotopmerkingen. De EO wordt in haar beginperiode gezien als een vreemde eend in de bijt.
De EO betreedt omroepland met een opgeheven vinger voor de wereld. Het geluid dat de omroep laat horen is Laan niet vreemd. De manier waarop zaken als homofilie en abortus als puur slecht worden gebracht, vindt ze niet altijd juist. Met de groei van de omroep komen de amusementsprogramma’s op. Het betekent een identiteitsontwikkeling, programma’s krijgen een meer open karakter. Ze wordt er in het persoonlijk leven op aangesproken: voor veel kijkers staat de programma-inhoud gelijk aan de omroepster.
Verantwoordelijkheidsgevoel heeft ze altijd. Als gastvrouw van de EO beseft ze dat ze binnenkomt bij alle lagen van de bevolking, ook bij de Koningin. Kom je bij iemand binnen dan behoor je jezelf netjes en correct te gedragen. Ze moet wennen aan reacties van de kijkers, met name als ze truttig genoemd wordt of als men over haar grote bril begint. Ze heeft altijd willen weerleggen dat geloof gekoppeld wordt aan truttige mensen.
Presentatrice
Vanaf eind jaren zeventig presenteert Laan meerdere programma’s. Eikpunten in de EO-geschiedenis zijn uitzendingen als EO 10 jaar en EO B-omroep. Het evangelisch project 3 x M staat voor More Message in the Media. Het Oude Testament vormt de basis voor programma’s over het Beloofde land, zoals Hart voor Israël en Vrede voor Jeruzalem. Dichter bij huis houdt Laan de presentatie voor Geef mij maar Amsterdam en de folkloristische reeks Holland ze zeggen.... Zware onderwerpen als borstkanker worden bespreekbaar gemaakt in het magazine Vrouw zijn. Ook is ze te horen in verschillende radio programma’s van de EO. Zomer Expres presenteert ze vanuit een trein. Theater De Boerderij in Huizen biedt plaats aan het magazine Lunchtime.
Einde van de televisiecarrière
Voorzitter Ad de Boer maakt in 1996 duidelijk dat de EO stopt met aankondigingen door omroepers. Een omroepcarrière van twintig jaar komt tot een einde. Nooit was het ‘omroepboeket’ naast haar indrukwekkender: geflankeerd door een reusachtige bos bloemen, sluit Laan haar laatste omroepbeurt af. Als een goede EO-gastvrouw betaamt, sluit ze keurig af: ‘Gods zegen’.
Betrokkenheid bij de omroep valt na haar vertrek weg. Actief als presentatrice blijft ze in de wereld van de militaire muziek. Gastvrouw blijft ze nog jaren in functie bij het Haagse Bronovoziekenhuis. Tegenwoordig is ze nog werkzaam in een modezaak.
