Jonne Severijn

Jonne Severijn

Naam	Jonne Severijn
Geboren	Utrecht, 1939
Functies	cameraman, regisseur, producent
Bekend van	Hartenvrouw, Short seven, Een gat in de tijd, Wonen; zelfstandig wonen voor gehandicapten, Beeldspraak, Sil de Strandjutter, Land van Rama
Periode actief	1963-heden
Werkt samen met	Wim Verstappen, Kees Hin, Pieter Verhoeff
Jonne Severijn in de media Oeuvre Jonne Severijn

Jonne Severijn denkt gepassioneerd over film en filmt geëngageerd. Hij is tegelijkertijd nuchter over film als kunstvorm en de mogelijkheden en grenzen van het massamedium televisie. Hij maakt zowel films op 16mm als televisieproducties. Film- of televisiemaken betekent voor hem een groepsproces en gebonden te zijn aan maatschappelijke en financiële voorwaarden. Hij creëert zijn eigen stijl. Jonne is niet iemand die houdt van kunstzinnige onnavolgbare creaties. Hij houdt er echter wel van iets toe te voegen aan het in zijn ogen gebrekkige Nederlandse televisiedrasma.

Over het creative proces zegt hij: “Filmen is voor mij net als muziek hetzelfde als erotiek. De opbouw van een film is in wezen een exacte parallel met die van een erotische relatie, die mensen onderling hebben […] desnoods heel onderhuids […] Langzamerhand denk ik dat het - zeker bij speelfilm het meest wezenlijke is voor je dramaturgie. Dat je een erotische parallel maakt. Al maak je een detective-film”.

Jonne heeft nooit de illusie gehad, dat hij met zijn vele bijdragen aan Beeldspraak de ongeïnteresseerde Nederlander tot kunstliefhebber zou kunnen opvoeden. In het populariseren van kunst of televisieprogramma’s in dienst van de kunst ziet hij niets. Onthullingen over het privé-leven van een kunstenaar of andere knievallen zijn in zijn Beeldspraak afleveringen dan ook niet te vinden. In elitaire televisie items gelooft hij evenmin: “Ik probeer een soort balans te vinden tussen de dingen die ik zelf de moeite waard vind en langs die weg een brug te slaan naar het publiek”. Thematisch ligt zijn interesse vooral bij mensen en personages die niet aan het prototype Nederlander voldoen. Mensen die zich weten en durven te onttrekken aan de maatschappelijke normen.

Na het gymnasium doorloopt Jonne de Nederlandse Filmacademie. In zijn eindexamenjaar van 1963 zitten onder andere ook Pim de la Parra, Wim Verstappen en Nouschka van Brakel. Hartenvrouw, de film waarmee Jonne in 1963 afstudeert aan de Nederlandse Filmacademie, maakt hij samen met Wim Verstappen. Vervolgens begint hij als cameraman bij de BRT. Zijn ambitie om Nouvelle Vague filmer te worden maakt al snel plaats voor een baan als ambtenaar. Hij belandt in de filmotheek van de Rijksvoorlichtingsdienst, waar hij van Nederlandse films voor het buitenland geschikte kopieën maakt.

Na zes jaar dient Jonne zijn ontslag in en stapt hij alsnog de filmpraktijk in. Het blijkt de start van een lange een productieve loopbaan als scenarist, regisseur en producent. Hij debuteert in 1969 met de korte film Short Seven, die hij met subsidie van CRM maakt. De film wordt niet alleen op het filmfestival van Cannes vertoond, maar wordt ook meteen genomineerd voor een Gouden Palm.

In eerste instantie maakt Jonne vooral documentaires en opdrachtfilms. Hij doet praktijkervaring op als draaiboekschrijver en productiebegeleider bij Han van Gelders Adventures in Perception, een documentaire over het werk van graficus M.C. Escher. Meer belangrijke ervaring doet hij als de rechterhand van René van Nie, waarmee hij onder andere de scenario’s van de komedie De vijf van de vierdaagse en de films De langste Adem en Doodzonde schrijft.

In 1974 start een ongeveer tien jaar durende verbintenis met het kunstprogramma Beeldspraak van de NOS, waarvan hij een van de redacteuren wordt. Onder zijn collega’s bevinden zich onder andere Kees Hin, K. Schippers en Pieter Verhoeff. Midden jaren zeventig schrijft Jonne bovendien voor de NCRV het scenario van de succesvolle dramaserie Sil de Strandjutter, over de kinderloze eilandbewoner Sil die na een zware storm een moederloos meisje op het strand aantreft en besluit dit op te voeden.

Voor de NOS werkt Jonne aan diverse projecten, uiteenlopend van drama tot documentaires. Zo werkt hij mee aan Een Vlieger voor God, Het Korte Spel en Luisterpost. Hierna volgen de geflopte speelfilm Blonde Dolly en de kunstproductie Met engelengeduld en mierenvlijt: de perfecte illusie van de grote fijnschilders een co-productie van de KRO, het NOB en de BRT.

Vanaf 2000 verbindt Severijn zich meermaals aan de OHM. Hij maakt er verschillende afleveringen van het OHM Magazine, onder andere in Suriname en India. Tevens schrijft en regisseert hij de driedelige dramaserie Land van Rama.